Żelazo

Jest odpowiedzialne za wiele ważnych funkcji w roślinie. Rośliny ogrodnicze mają zróżnicowane wymagania w stosunku do żelaza. Spośród krzewów lub krzewinek bardzo wrażliwe na jego niedobór są te z rodzajów: Buxus, Calluna, Erica, Chamaecyparis, Cytisus, Hamamelis, Hibiscus, Hypericum, Jasminum, Rhododendron, a z roślin zielnych ? Petunia. Spośród roślin warzywnych wysokie wymagania mają szpinak i sałata oraz gatunki najczęściej uprawiane pod osłonami, czyli pomidor i ogórek.

Oprócz zwykłego wyczerpania zapasów Fe w glebie, bardzo często dochodzi do uwsteczniania żelaza na drodze reakcji z fosforanami lub węglanami (np. po wapnowaniu). Przy zbyt wysokim pH powstający wodorotlenek żelazowy wytrąca się w postaci związków nierozpuszczalnych w wodzie, a tym samym żelazo przechodzi w formę niedostępną dla roślin. Dostępność tego mikroelementu, a także manganu, miedzi i cynku wzrasta wraz z zakwaszeniem gleby. Czynnikiem mogącym ograniczyć pobieranie żelaza jest antagonizm jonowy ? za wysokie stężenie manganu, miedzi czy cynku. Upośledzenie pobierania Fe następuje również w warunkach deficytu światła oraz braku tlenu w strefie korzeniowej.

Niedobór żelaza

Mmożna stosunkowo łatwo i bezbłędnie zdiagnozować na podstawie typowych objawów, jakie występują na najmłodszych częściach roś­lin. Mik­roelement ten nie jest bowiem przemieszczany ze starszych organów, gdzie ulega silnemu związaniu. Niedobór żelaza u roślin powoduje zakłócenia przebiegu fotosyntezy, charakterystycznym objawem niedostatecznej zawartości Fe w roślinie jest chloroza, początkowo w postaci jaśniejszych plam pomiędzy nerwami. Przy bardzo silnym niedoborze tego składnika liście i wierzchołki roślin stają się żółte, a nawet białawe. W konsekwencji wierzchołki wzrostu zamierają. Oprócz spadku plonu kwiatów czy owoców, chloroza o niewielkim już natężeniu pogarsza walory dekoracyjne roślin ozdobnych, a tym samym ich wartość.

Nadmiar żelaza

Rzadko spotykany w naturze, w warunkach sztucznych po spryskaniu rośliny pojawiają się plamki martwej tkanki.