Jest najczęściej występującą chorobą grzybową winorośli, zawleczoną z Ameryki Północnej w latach siedemdziesiątych XIX w. wraz z podkładkami amerykańskich gatunków winorośli. Rozprzestrzeniła się bardzo szybko i obecnie występuje we wszystkich krajach, gdzie uprawiana jest winorośl. Najbardziej wrażliwe na nią są odmiany V. vinifera. Różnice w odporności mieszańców są bardzo duże: od zupełnie odpornych do wrażliwych.
Grzyb atakuje głównie liście, ale również pędy, kwiaty i owoce. Objawy choroby występujące na łodych liściach są charakterystyczne i łatwe do rozpoznania. Są to okrągłe, żółtobrązowe, tłuste, prześwitujące plamy. Na spodniej stronie liścia w miejscu plam widoczny jest białawy nalot, W warunkach wysokiej wilgotności plamy szybko powiększają się i obejmują całą powierzchnię liści. Podczas suchej i słonecznej pogody tkanka w miejscu plam brązowieje i zasycha. Na starszych, dolnych liściach plamy mają układ mozaikowy, ograniczony nerwami. Porażone kwiatostany żółkną i zasychają. Nalot zarodników konidialnych rzadko tworzy się na kwiatostanach przed kwitnieniem, może natomiast wystąpić po kwitnieniu, w okresie zawiązywania się jagód; jagody brązowieją i opadają.
Zarodniki przetrwalnikowe grzyba (oospory) zimują na opadłych liściach. Na początku wegetacji zarodniki dostają się z deszczem na dolne liście krzewów. Zakażenie i rozwój choroby przebiega najszybciej w temperaturze ok. 20°C i 80% wilgotności. W okresie wegetacji zarodniki grzyba, przenoszone przez wiatr, powodują dalsze rozprzestrzenianie się choroby.
Mączniak rzekomy występuje w największym nasileniu i powoduje duże szkody w tradycyjnych rejonach uprawy winorośli, czyli tam, gdzie winorośl uprawiana jest od dawna i na dużych obszarach. Szkodliwość mączniaka rzekomego polega głównie na ograniczeniu powierzchni asymilacyjnej krzewów. Osłabione chorobą krzewy źle asymilują, nie są w stanie wyżywić owoców, które z tego powodu źle dojrzewają i są kwaśne. Również poziom substancji zapasowych gromadzonych przed zimą jest w wyniku choroby niższy, co zmniejsza wytrzymałość krzewów
na mróz.
Agrotechniczne zabiegi ochronne polegają głównie na usuwaniu źródeł zakażenia, czyli suchych, opadłych liści. Stan sanitarny winnicy poprawia także wysokie prowadzenie krzewów, racjonalne cięcie i nawożenie oraz systematyczne odchwaszczanie gleby.
Do ochrony chemicznej stosowane są na świecie bardzo różnorodne preparaty. Są bardzo skuteczne i jednocześnie mało szkodliwe dla środowiska naturalnego. Aktualnym problemem w Polsce jest brak odpowiednich badań dopuszczających nowe fungicydy do ochrony winorośli przed mączniakiem rzekomym, dlatego większość opisanych poniżej preparatów nie można w Polsce oficjalnie stosować.
Pierwszy podstawowy zabieg przeciwko mączniakowi rzekomemu wykonuje się bezpośrednio przed kwitnieniem, drugi po zakończeniu kwitnienia. Liczba i częstotliwość kolejnych zabiegów ochronnych zależy od odporności uprawianej odmiany i przebiegu pogody w danym roku. Odmiany w wysokim stopniu odporne na mączniaka rzekomego (Seyval Blanc, Sibera, Bianca) w korzystne lata nie wymagają żadnej ochrony chemicznej. Uprawiając odmiany wystarczająco odporne, nie musimy stosować zabiegów profilaktycznych, a po zauważeniu pierwszych objawów choroby można użyć preparatu systemicznego o działaniu interwencyjnym. Należy pamiętać, że występowanie i rozprzestrzenianie się mączniaka rzekomego wiąże się z wieloma czynnikami: mikroklimatem winnicy, przebiegiem pogody w danym roku, stosowaną agrotechniką itp. Wiele na przykład zależy od nagromadzenia się w danym rejonie źródeł infekcji pierwotnej. W tradycyjnych rejonach uprawy winorośli może się zdarzyć, że podstawowej ochrony chemicznej będą potrzebować nawet odmiany o wysokiej odporności. Natomiast w rejonach "dziewiczych" mogą zdrowo rosnąć nawet odmiany podatne na tę chorobę.
